26/8/12

Neil Armstrong



Tiña doce anos e a penas puiden conter o sono en branco e negro daquela madrugada; na dormevela creín que só meu pai e mais eu eramos testemuñas do que estaba a ocorrer alí, no marco daquel Silvania extraordinario, no branco horizonte redondo do espazo soñado sobre as nosas cabezas.
Cada vez que ela asoma de novo  e gardo os seus ollos coa miña cámara, lembro aquel día no que Neil Armstrong, meu pai e mais eu, deixamos a nosa pegada na lúa e no vello salón da nosa casa destruída.
Só para agradecerche aquela madrugada, na dormevela adolescente, meu pai, eu, e o soño da lúa compartido.

Tenía doce años y apenas pude contener el sueño en blanco y negro de aquella madrugada; en la duermevela creí que sólo mi padre y yo eramos testigos de lo que estaba ocurriendo allí, en el marco de aquel Silvania estraordinario, en el blanco horizonte redondo del espacio soñado sobre nuestras cabezas. 
Cada vez que ella asoma de nuevo y guardo sus ojos con mi cámara, recuerdo aquel día en el que Neil Armstrong, mi padre y yo, dejamos nuestra huella en la luna y en el viejo salón de mi casa destruída.  
Sólo para agradecerte aquella madrigada, en la duermevela adolescente, mi padre, yo, y el sueño de la luna compartido.

O espazo dende o meu balcón
Lagoelas, Cangas

24/8/12

Metal de mar (∝)




Alfa
Soñan, varados, que todo volverá ao principio de ondas feridas e inormes cardumes atrapados, bodegas cheas, Namibia, Gran Sol, Terranova, Mar do Norte.
No sol primeiro da tarde do Berbés, a queixa do aceiro é ferruxe esbarando polos cascos, bágoas vermellas por un tempo que xa ninguén reiniciará.

Sueñan, varados, que todo volverá al principio de olas heridas y enormes cardúmenes atrapados, bodegas llenas, Namibia, Gran Sol, Terranova, Mar del Norte.
En el sol primero de la tarde de O Berbés, la queja del acero es óxido resbalando por los cascos, lágrimas rojas por un tiempo que ya nadie reiniciará.

Dársena do Berbés, Vigo

16/8/12

Metal de mar



Os cascos dos barcos, feridos de océano, sangan o ferruxe do Atlántico esquilmado, contabilizan o fin das súas singladuras, sinalan a terra e os despeces. Os pesqueiros do porto de Vigo, máis que atracados, varados, capturan a paleta ocre e añil dos horizontes de Cíes bañados polo sol trala galerna. Se apalpo o seu aceiro canso sinto prolongárseme a pel na marea vívida e fría na que sobreviven, e fondeo eu tamén entre os chíos dos pirrís e as azas despregadas ao sol do cormorán, como un arrolo no que pecho os ollos e acougo no deixar fluir deste tempo de verán que quero infindo.
Eles e mais eu no colo da dársena do Berbés das augas calmas.

Los cascos de los barcos, heridos de océano, sangran el óxido del Atlántico esquilmado, contabilizan el fin de sus singladuras, señalan la tierra y los desguaces. Los pesqueros del puerto de Vigo, más que atracados, varado, capturan la paleta ocre y añil de los horizontes de Cíes bañados por el sol tras la galerna. Si palpo su acero cansado siento prolongárseme la piel en la marea vívida y fría en la que sobreviven y fondeo yo también entre los chillidos de los charranes e las alas desplegadas al sol del cormorán, como un arrullo en el que cierro los ojos y descanso en el dejar fluir de este tiempo de verano que quiero infinito.
Ellos y yo en el regazo de la dársena de O Berbés de las aguas calmas.

Dársena do Berbés, Vigo