Cincoenta e cinco

 

Cando as chuvias prometen solos fecundos e escriben na nosa pel escura as palabras do verán fuxindo, a flor da merendeira abre o outono noso de violeta, laranxa e esperanza, asómanse ao mundo as setembreiras, corta a respiración o vó dos virapedras coas lembranzas do Norte no peteiro, déitanse   paseniño nas pradeiras e nos ríos os ocres de freixos, pradairos, carballos e amieiros. E naces ti, setembro nace, renace a vida tinguida de calmas e trebóns do outono que comeza.

Setembro é esa promesa que rebrota e volta cada ano ás nosas mans xuntas.

Cincoenta e cuatro

Nos mares aos que sempre voltas, nos que nadas na percura dese illote no que fixar a calma para observar a distancia precisa e suave que o separa do presente: unhas brazadas decididas,

Nese lugar mírote con silencio suave e cómplice e amo contigo tódalas miradas e palabras que atesoura, os choutos de nena, os agarimos e as tenruras, as trasnadas, a froita roubada, os berros felices de vida que quero que escoitemos xuntos cando os ruidos do mundo nos axoulen.

Ata ese lugar calmo e a salvo os dous, nado tamén eu, sen fin e sen fatiga, para sentármonos xuntos para sempre a contemplar e vivir a vida co sorriso da infancia feliz recuperada. Contigo.

Cincoenta e tres

Achégaste de tempo e salitre, de solpores, calmas e galernas sempre compartidas. Son quen de encadrarte na beleza, de medir a luz precisa que te ilumine, de sentir o momento. Constrúo, como quen compón unha imaxe, un horizonte teu e, para sempre, noso.

Ti constrúes nas íntimas saudades horizontes compartidos, infancias comúns, sorrisos adolescentes, berros de verán, enseadas familiares, tempos tecidos que ocupo en silencio, como quen quere estar e non molestar. Resultará incríble: eu xa estaba contigo nese peirao cando as mazás das hortas de Arcade eran un proxecto de froita roubada tras un baño memorable de nenos felices.

Cincoenta e un

Gabiáns tecidos de palabras e acenos, amarrados con tenrura e firmeza aos aramios do tempo noso, fíos de equilibros entrelazados cos que se atan as promesas de acios, uva, viño, sede saciada, vida. Trazos que se urdimbran nun alfabeto atesourado por nós: elaeu, elaeu, elaeu. Dedos que abrazan dedos, savia que flúe man con man, olladas que relatan historias comúns, iris do que eu son xa reflexo, no que me aprendes a gañarmos no fermoso xogo do imposible. Estancias túas nas que se articulan as nosas palabras para gavear ávidas, acadar a luz e explorar sosegadas o silencio sereno sobre as vides maduras, alfombras vermellas de sol deitado e doce.

Setembro de mareas vivas e vendimas, cada ano recomenzadas e plenas. O teu setembro, o meu: gaviáns tecidos con palabras doces e silencios, mareas vivas, colleitas, viño primixenio, sede saciada, vida.

Zarcillos tejidos de palabras y gestos, amarrados con ternura y firmeza a los alambres del tiempo nuestro, hilos de equilibrios entrelazados con los que se atan las promesas de racimos, uva, vino, sed saciada, vida.
Trazos que se urdimbran en un alfabeto atesorado por nosotros: ellayo, ellayo, ellayo. Dedos que abrazan dedos, savia que fluye mano con mano, miradas que relatan historias comunes, iris del que yo soy ya reflejo, en el que me enseñas a ganar en el hermoso juego de lo imposible. Estancias tuyas en las que se articulan nuestras palabras para trepar ávidas, alcanzar la luz y explorar sosegadas el silencio sereno sobre las viñas maduras, alfombras rojas del sol acostado y dulce.

Septiembre de mareas vivas y vendimias, cada año recomenzadas y plenas. Tu septiembre, el mío: zarcillos tejidos de palabras dulces y silencios, mareas vivas, cosechas, vino primigenio, sed saciada, vida.

Cincuenta

Ela gusta das flores, das que nacen ventureiras e das que se deitan nos prados á espera dos ollos que as constrúan de novo na casa habitada.
Ela gusta das flores cultivadas por xardineiros de antano en sebes exóticas, aboadas de amor e saber de séculos. Das mapoulas supervivintes da seitura nos campos provenzais, das espigas de pan que ondean na chaira de Castela, das mans abertas encallecidas das viñas no outono, dos gabiáns retorcidos no pracer do viño maduro.
Gusta das árbores que abrazan o ceo acollendo un mar invertido de velas brancas de liño e algodón para navegalo coa ollada tenra cando asoma o virazón.
Gusta das maceiras en flor na promesa de que axiña serán a froita prohibida da súa infancia na Coutada.

Eu, observo apaixonado e quedo esa flor cada día como inicio dun campo fértil que sempre promete inmensidade.

 

 

Outonear

 

Fotografío as follas que golpean a miña retina, ocres, amarelas, maxentas, vermellas,  neste outono que, prolongado, dá á natureza o tempo necesario para incluir nas árbores unha extendida paleta de córes. Fago as fotos coa conciencia da metáfora que, ao igoal cás follas que caen, peneira sobre a nosa conciencia nese calendario doce e cruel que se nos impón co paso das estacións polas nosas vidas.
A beleza cóbrase, coa evidencia do paso do tempo que traduce, o gozo que provoca a contemplación. É un tributo á fuxida dos meses que se acumula na superficie das follas; tintes na voz do verán que fuxíu, que apagan os salgados pálpitos de Lagoelas, os brancos da canícula nas areas rendidas baixo o pracer do meu corpo: brancos estivais fronte a ocres; mineralidade alba das areas graníticas fronte á organicidade en descomposición. Pracer de vivir fronte a memento mori... ou é o mesmo?

Arces, Ginkgos, Tulipeiros, Choupos, Alciprestes dos pantanos, Álamos e Bidos dos xardíns do Náutico... deitan postmorten sobre a herba sempervirens as probas ineludibles deste outono felizmente sen segadores, sen xardiñeiros, sen barrendeiros, sen burócratas que asesinen falsamente pulcros a súa beleza caduca. Follas aserradas, lisas, lobuladas, simples, compostas, acículas, nervacións, pecíolos vermellos, limbos brancos que reservan a sorpresa cromática dun dorso de sangue ou solpor... caen sen orde aparente para formar un lenzo anónimo e precioso aos nosos pés. Se sentamos un tempo as nosas ansias, poderemos velas voar (zig-zag, reviravolta, música, levidade, destino) dende a ponla desagradecida ata un chan acolledor: ese precioso baile final.




Traballar as cores coa Pentax K1 --armada cun vello obxectivo fabricado na antiga DDR: un Carl Zeiss Jena 135mm F3,5, construído polas mans proletarias daquel soño que non foi-- transfórmase noutro pracer engadido. Baixar a toma a rentes do chan, usando a vista en vivo e a pantalla LCD abatible e basculante, permite un punto de vista que mete no encadre, difuminándoo, o manto colorido. Cada vez valoro máis esta versatilidade da pantalla que posibilita encadres imposibles sen romperse as costas no intento.

Para acadar este efecto pictórico e aproveitar ao máximo as posibilidades de tanto colorido, o diafragma debe situarse á máxima apertura (non é un obxectivo moi rápido: un f3,5) para graduar o desenfoque e acadar ese bokeh suave que producen os CZJena. Elixir a liña que irá a foco (este obxectivo descoñece os automatismos das lentes actuais e ten un longuísimo percorrido manual do seu xeneroso aro de enfoque), figura e fondo, non é difícil, pois as formas e córes de cada folla fan que calquera delas poida ostentar ese protagonismo que dá aos obxectos e ás persoas seren enfocados na escena.

No revelado dixital do arquivo RAW orixinal, non foi necesario reencadrar: os bordos do encadre, conformados pola saturación espacial que dá esa variedade de formas e córes, non precisan de modificación ningunha, ás veces necesaria por mor da aparición deses elementos que se colan no momento da toma por falta de atención ou imperativos da focal, da perspectiva ou das circunstancias concretas que impiden pechar a foto no disparo.

O resto do revelado, o habitual cando seleccionamos como arquivo o negativo dixital en lugar do comprimido JPG: axustar niveis, contraste e lixeira máscara de enfoque, imprecindible neste fluxo de traballo fotográfico.

Na foto en branco e negro quixen traducir as cores a escadas de grises, contrastes sobre un ceo azul que, no virado, transfórmase nun fondo apropiado ás formas das árbores espíndose. Vin como unha das árbores xa perdera por completo a folla e utiliceina de contrapunto ao tulipeiro de Virxinia que aínda as conserva (a farola, núa na súa inorganicidade, tamén se introduce para contapuntear). Esperei para que unha folla caíndo completara a escena; momento decisivo, só como unha nota a pé de páxina, baixo as ponlas no tercio inferior da imaxe.

Usei para o virado a b/n o excelente programa Silver Efex Pro, que prové útiles ferramentas para un control manual do proceso.

A morte saiu à rua (Porto outono 2016)

Nese Porto negro de barrancos cara ao río, nese Porto de xentes sinxelas da Ribeira, de supervivencias no barrio da Sé, de fachadas inmensas renascidas de cór e esqueletes monumentais cruzando o Douro; nese Porto de viños doces que esbaran pola Gaia dende Foz de Côa mollándonos os beizos da xesta humana de sucalcos arrincados a man dos outeiros; nese Porto que arrastra as palabras de fados polas rúas de lastros sen memoria, de saudades dos ouros líquidos das frontes das súas xentes traballadoras.

Nese Porto revisitado dende este Vigo sen futuro, a morte saiu à rua, ameazando con convertilo nun grande parque temático para turistas que nunca saberán que un día alí houbo outra vida de ferreterías e talhos, de ourives e xastres, de vendedores de peixe e mulleres tristeiras, de escuras historias e grandes fazañas cotiáns, de moradas vividas, de ducias de nenos tirándose dos peiraos, retando ás alturas de Luiz.

Porto morre do éxito da súa beleza transformada en mera mercaduría.
Alguén o viu, e neste outono advertiuno coa súa brocha negra nas paredes da Invicta.

[a cantiga de José Afonso A morte saiu à rua, foi adicada polo Zeca a José Dias Coelho, pintor portugués, comunista, asasinado pola PIDE en 1961]

49 cintas de mar

Cando Lagoelas gardou para os teus ollos os seus segredos

Movémonos, serpenteamos, bailamos quedos ao son da maré, das galernas, da calma das augas someras; cimbreamos entrelazados ou movemos arredados os dedos unidos fortes na base da rocha; somos moitos e somos sós, cambiamos coa cor do sol, das lúas e da salitre; somos augas mornas de Lagoelas rodeados de aletas e ollos vivaces, ou axitadas cintas resisitindo esa resaca que ameaza pero non vence.
Temos o poder do tempo pasado e do porvir Atlántico, Mediterráneos azuis e solpores metálicos de Aldán.
Vivimos na galerna dos días convencidos de que é o vento que zoa quen nos une na promesa do bris reconfortante dos nosos veráns con Lola ollándonos, irmá de amantes.
Ese mar que admiras mergullada nos silencios de peixes e algas reflexando a cor dos teus ollos,  verdesazuis, loiros, son eu, sempre esperando que no meu colo mollado sexas feliz.
Coma quixen que o foses tódolos veráns nos que permanece aquel primeiro de areas leves e cálidas de Areabrava, no que admiramos o milagre desexado de estarmos xuntos.
Coma nos vindeiros trece de setembro, esbarando polo reloxo de area que compón os nosos corpos no abalar das ondas de vivirmos.

Carlos Oroza

 

Só foron pasos e palabras, paseos cruzados. El as súas derrotas, eu a miña singladura cotiá, esa senda trazada polo camiñar da cadela ao meu carón.
Gustaba de Lola, non por ser can, que tamén ("son mejores que los humanos"), senon porque tiña ese rabo orgulloso erguido ao bris das beirarúas, bandeira inamputada, ceibe, sen correa, infrinxindo as estúpidas normas municipais.
Xa ninguén nos felicitará, como repetía Carlos, por amar á nosa vella palleira de pelo mouro e darchor en retaguarda.
Foron palabras cruzadas, breves preguntas repetidas, con resposta coñecida polos dous, navalladas ás rúas ás veces, expresión ténue de fartazgo acalmado por ese deambular medido para reafirmarse en ser falante (andante).
Unha escritura xorda formada por pasos, cafés curtos, parolas de amigos breves.

Boto de menos que me fale de Lola,
boto de menos unha soa silueta que me reconcilie con esta cidade.

Corenta e oito

Son nas augas someras de Lagoelas onde ao cabo repousan as galernas atlánticas 
onde dormen os grandes escualos, os leviatáns e os golfiños, o mar dos sargazos
e os nautilus
as lapas témedas e os prolíficos arneiróns, a quisquilla lambendo os nosos pés
as algas vermellas, os queimacasas e as mariolas nacendo
os liques, as anémonas que rouban o arco da vella
os cuarzos mil veces esculpidos pola marea ata convertírense en mínimo diamante
as cunchas rachadas bellos brillantes nácares
regalos doutro fin da tarde nas areas xuntos revisitadas

Son nos campos de trigo nos que o vento resume no ondular do pan as sementes que fomos
océano de lombos dooridos uns días
e calmo tálamo infindo outros
verdes hoxe e mañán ouros
décadas de gromos e espigas
segas e colleitas
e volta semente e ondas e galernas
e calmas e bris ou vento

xogos de vida

corenta e oito: dous

Agosto, 28

Quand les mois auront passé
Quand seront apaisés
Leurs beaux rêves flambants
Quand leur ciel se couvrira de gros nuages lourds
Ils s'apercevront émus
Qu' c'est au hasard des rues
Sur un d'ces fameux bancs
Qu'ils ont vécu le meilleur morceau de leur amour

[George Brassens. Les amoreux des bancs publics ] 

nos bancos públicos nos que enraízan e xermolan nun alento os seus corpos mozos,
na aperta sen matices dos adolescentes, nos brazos e beizos que prometen sen pudor posible iniciarse todo para sempre, en cada paixón que en cada lugar do mundo repite o rito ancestral de amarse,
prolongamos ti e máis eu aquel intre  que neste agosto eles testemuñan 
et nous savons encore, Brassens, qui ne fût pas encore cette instant le meilleur morceau, de notre amour


en los bancos públicos en los que enraízan y germinan en un aliento sus cuerpos jóvenes,
en el abrazo sin matices de los adolescentes, en los brazos y labios que prometen sin pudor posible iniciarse todo para siempre, en cada pasión que en cada lugar del mundo repite el rito ancestral de amarse,
prolongamos tú y yo aquel instante que en este agosto ellos testimonian
et nous savons encore, Brassens, qui ne fût pas cette instant le meilleur morceau, encore, de notre amour

Este fotografía,da autoría de Rafael Ojea, está bajo una licencia de Creative Commons Reconocimiento-CompartirIgual 4.0 Internacional.

Sobre a mirada

Esas follas retorcidas, esquecidas nas beiras dos camiños,  que a miña cámara invade impúdica e admirada.

Com un arbre nu

Illa de Ons

Com un arbre nu
Com un arbre nu,
com dibuix fet al vent,
com un arbre nu,
jo, l'ocell.
Com del mar un port,
món silent,
cau d'amor,
com del mar un port,
jo, el vaixell.
L'infinit tot d'un cop
i el silenci absolut.
Som el món sencer
i també el no-res.
Tanca els ulls: som esperit.
Obre els ulls: som el cos.
Som la llum del sol,
de la nit la foscor.
Com un llibre blanc
on hi ha escrit el meu nom.
Com un llibre blanc,
jo, aquell mot.
Com una cançó,
joc del so
joc del to.
Com una cançó,
jo, l'acord.

Coma unha árbore núa(*)
Coma unha árbore núa
coma debuxo feito ao vento
coma unha árbore núa,
eu, o paxaro.
Coma do mar un porto,
mundo silandeiro,
acubillo de amor,
coma do mar un porto,
eu, o barco.
O infindo todo dun golpe
e o silenzo absoluto.
Somos o mundo sinceiro
e tamén a nada.
Pecha os ollos: somos espírito.
Abre os ollos: somos o corpo.
Somos a luz do sol,
Coma un libro branco
onde está escrito o meu nome.
Coma un libro branco,
eu, aquela verba.
Coma unha canción,
xogo do son
xogo do ton.
Coma unha canción,
eu, o acorde.

Lluis Llach

(*) Traducido por Rafael Ojea

(A Daniel, Xaime e Antón, por aquel día de salitre e saudade compartida)

  

Este obra (fotografía) está bajo una licencia de Creative Commons Reconocimiento-CompartirIgual 4.0 Internacional.

Voltaremos cargados de madrugadas

 

 

 

 

 

Seres soterrados vixían cos seus periscopios a nosa fuxida. 

Saben que voltaremos, cargados de madrugadas, 

alimentados de sombras, 

a tentar de novo recuperar as cidades baleiras.

Seres subterráneos vigilan con sus periscopios nuestra huída. 

Saben que volveremos, cargados de madrugadas, 

alimentados de sombras, 

a intentar de nuevo recuperar las ciudades vacías.

 

Este obra está bajo una licencia de Creative Commons Reconocimiento-CompartirIgual 4.0 Internacional.