Cando as chuvias prometen solos fecundos e escriben na nosa pel escura as palabras do verán fuxindo, a flor da merendeira abre o outono noso de violeta, laranxa e esperanza, asómanse ao mundo as setembreiras, corta a respiración o vó dos virapedras coas lembranzas do Norte no peteiro, déitanse paseniño nas pradeiras e nos ríos os ocres de freixos, pradairos, carballos e amieiros. E naces ti, setembro nace, renace a vida tinguida de calmas e trebóns do outono que comeza.
Setembro é esa promesa que rebrota e volta cada ano ás nosas mans xuntas.
