Herminio Barreiro

Fóisenos e só me vén á memoria o claustro de Fonseca, baleiro e frío. Tan cheo de vida como o ocupamos nos anos mozos nos que te compartimos!. Saudade hoxe na poalla da morte. Conciencia da súa voz grave, pausada, chea de paz, colo de conversas insaciables que nos fan humanos, mestre.
É o tempo... é o tempo fuxindo entolecido, que amosa a súa faciana colándose nos corredores da facultade, nos labirintos da utopía relatada. Herminio coñecía e coidaba como un pai a nosa limpa ollada adolescente, fascinada pola letanía suave coa que se pronuncia  a palabra libertade. Con el impregnamos as pedras de Santiago de promesas e solidariedade e fumos, por un momento, sabios. Con el sentimos discurrir admirados a filosofía de Marx estourando na radical humanidade do seu maxisterio e soubemos xa para sempre que era a hora de que o noso pensamento axudase a transformar o mundo.  E se algunha vez quixemos ter a ousadía de ser educadores, quixemos ser el, sen fisuras: poder acadar o privilexio da palabra que acariña e produce a paz esencial do espírito e o anceio profundo do coñecemento e o compromiso.

¡Que ledicia ser un alumno teu, ser o teu amigo!. Cánto me alegro de haberme podido despedir de ti hai xa oito meses, naquela tenra comida á beira da túa casa natal, compartindo os adeuses que intuiamos; con Daniel, con Xaime, con Antón --con Siso que non estaba, pero estaba--, con quenes tanto queremos!. Na túa ollada estaba aquel día agochado o barqueiro  --negámonos a aceptalo--, o principio do camiño de retorno que agora emprendiches, entre aquelas fechas de viño, do teu sorriso acompasado con ese parolar das mans que sempre me impresionou: adeus meus amigos, vou canso.

Daquel día son estas fotos, necesariamente movidas, desenfocadas pola clandestina irrupción da morte anunciándose.

Non puiden despedirme de ti no cemiterio, acompañarte cos meus amigos de antes, cos meus amigos de sempre; nin vislumbrar entre a néboa o bogar do barqueiro na travesía dende o pálpito da vida ata a miña memoria onde agora resides placenteiramente para sempre.
Adeus, mestre amigo!