22/11/10

Outonea nos teitos da cidade

A imaxe é o outono, coas derradeiras follas amarelas amarradas á árbore, resistíndose a cair, pintando o ceo de  calma e trebón que hoxe peneirou sobre Vigo.
Todo semella rematar, pero voltarán a abroiar: primeiro pequenos gromos verdes nas ponlas, asomando un narís pequeno ao primeiro sol da primavera, cheirando a nova vida. Logo, unha mañán, o estourido: a árbore pletórica vístese para regalarnos a sombra dos nosos paseos case eternos, no momento preciso no que creiamos que todo sería invernada, no momento, mesmo, en que esta parecianos atractiva.
Voltará a árbore a adornar os seus dedos longos coas follas novas. Voltará a lembrarnos que o tempo pasa, que o tempo retorna e que a aquelas vellas follas de outono, a beleza dun vento frío levounas para sempre.

La imagen es el otoño, con las últimas hojas amarillentas amarradas al árbol, resistiéndose a caer, pintando el cielo de calma y tormenta que hoy se cernió Vigo. Todo parece acabar, pero volverán a brotar: primero pequeñas puntas verdes en las ramas, tímidas, asomando una nariz pequeña al primer sol de primavera, olisqueando la nueva vida. Luego, una mañana, la explosión: el árbol pletórico se viste para regalarnos la sombra de nuestros paseos casi eternos, en el momento justo en que creíamos que todo iba a ser invernada, en el momento, incluso, en que ésta nos parecía atractiva.
Volverá el árbol a adornar sus dedos largos con las hojas nuevas. Volverá a recordarnos que el tiempo pasa, que el tiempo retorna y que a aquellas viejas hojas de otoño, la belleza de un viento frío, las llevó para siempre.

Vigo, Alameda.

12/11/10

Herminio Barreiro

Fóisenos e só me vén á memoria o claustro de Fonseca, baleiro e frío. Tan cheo de vida como o ocupamos nos anos mozos nos que te compartimos!. Saudade hoxe na poalla da morte. Conciencia da súa voz grave, pausada, chea de paz, colo de conversas insaciables que nos fan humanos, mestre.
É o tempo... é o tempo fuxindo entolecido, que amosa a súa faciana colándose nos corredores da facultade, nos labirintos da utopía relatada. Herminio coñecía e coidaba como un pai a nosa limpa ollada adolescente, fascinada pola letanía suave coa que se pronuncia  a palabra libertade. Con el impregnamos as pedras de Santiago de promesas e solidariedade e fumos, por un momento, sabios. Con el sentimos discurrir admirados a filosofía de Marx estourando na radical humanidade do seu maxisterio e soubemos xa para sempre que era a hora de que o noso pensamento axudase a transformar o mundo.  E se algunha vez quixemos ter a ousadía de ser educadores, quixemos ser el, sen fisuras: poder acadar o privilexio da palabra que acariña e produce a paz esencial do espírito e o anceio profundo do coñecemento e o compromiso.
¡Que ledicia ser un alumno teu, ser o teu amigo!. Cánto me alegro de haberme podido despedir de ti hai xa oito meses, naquela tenra comida á beira da túa casa natal, compartindo os adeuses que intuiamos; con Daniel, con Xaime, con Antón --con Siso que non estaba, pero estaba--, con quenes tanto queremos!. Na túa ollada estaba aquel día agochado o barqueiro  --negámonos a aceptalo--, o principio do camiño de retorno que agora emprendiches, entre aquelas fechas de viño, do teu sorriso acompasado con ese parolar das mans que sempre me impresionou: adeus meus amigos, vou canso.

Daquel día son estas fotos, necesariamente movidas, desenfocadas pola clandestina irrupción da morte anunciándose.

Non puiden despedirme de ti no cemiterio, acompañarte cos meus amigos de antes, cos meus amigos de sempre; nin vislumbrar entre a néboa o bogar do barqueiro na travesía dende o pálpito da vida ata a miña memoria onde agora resides placenteiramente para sempre.
Adeus, mestre amigo!