31/3/09

Pantasmas

Afortunadamente, aínda quedan pantasmas no Casco Vello. A eles, tanto lles ten os franceses e a reconquista.

Afortunadamente, aún quedan fantasmas en el Casco Antiguo. A ellos les dan igual los franceses y la reconquista.

Praza da Constitución, Vigo

26/3/09

A grande fenda

Fendido ata alma o castiñeiro do Caurel obsérvame dende o seu ceo verde: dentro del a miña pel a súa, a súa seiva o meu sangue.

Hendido hasta el alma el castaño del Caurel me observa desde su cielo verde: dentro de él mi piel la suya, su savia mi sangre.

Seceda, O Caurel, Lugo

25/3/09

Epítome primaveral


A natureza é así. Nada de evocacións e medias tintas: directo e ao fígado.
[Castiñeiro de indias na Alameda viguesa, onte mesmo]
Alameda, Vigo

22/3/09

Cabaliño

Primeiro foron uns xeonllos incansables, naquela cociña matriz sempre co seu arrecendo a leite recén fervido: al paso... al trote... al galooopeee!. Logo cabalguei na alucinante montura da peluquería Loroño -coido que un pinto con moitas horas de galopada no seu lombo-, ao tempo que espallaba anacos de infancia loira polo chan, hoxe en Rio Grande, mañán en Wichita ou aos pés dos bisontes das pradeiras, perseguido por Pawnes, Sioux, Cheiéns, Comanches, Crows, Kiowas ou Arapahoes.
Tiven tamén durante anos un cabalo de madeira e cartón forrado de tea grosa de lá, un overo de capa negra, producto de horas de pluriemprego e moito amor, co que conquistei boa parte do Oeste.
Moitísimos anos despois, na barbería da rúa Carral, tropecei con este zaino manso e algo tristeiro da foto e lembrei os tempos nos que vivir e trotar polas chairas da imaxinación era exactamente o mesmo.

Primero fueron unas rodillas incansables, en aquella cocina matriz siempre con su olor a leche recién hervida: al paso... al trote... al galoopee!. Luego cabalgué en la alucinante montura de la peluquería Loroño -creo que un pinto con muchas horas de galopada a sus espaldas-, al tiempo que esparcía pedazos de infancia por el suelo, hoy en río Grande, mañana en Wichita o a los pies de los bisontes de las praderas, perseguido por Pawnes, Sioux, Cheyenes, Comanches, Crows, Kiowas o Arapahoes.
Tuve también durante años un caballo de madera y cartón forrado de tela gruesa de lana, un overo de capa negra, producto de horas de pluriempleo y mucho amor, con el que conquisté buena parte del Oeste.
Muchísimos años después , en la barbería de la calle Carral, tropecé con este zaino manso y algo tristón de la foto y me acordé de los tiempos en los que vivir y trotar por las llanuras de la imaginación era exactamente lo mismo.

Rúa Carral, Vigo

21/3/09

A onda

Ás veces esperto erguido sobre a gran onda rozada coas xemas dos dedos para non cair. Ás veces retorno ao mar cabalgando sobre lembranzas de salitre e vento fresco na cara.
Cada instante da vida resúmese na primeira vez que surdín no mar e asomei a cabeza xa sen folgos na supeficie: fondamente fresco e admirado. Posiblemente.

A veces despierto sobre la gran ola rozada con las yemas de los dedos para no caer. A veces retorno al mar cabalgando sobre recuerdos de salitre y viento fresco en la cara.
Cada instante de la vida se resume en la primera vez que me sumergí en el mar y asomé la cabeza ya sin respiración en la superficie: profundamente fresco y admirado. Posiblemente.

Xixón, Asturias

19/3/09

Les deux magots

Les amours finissent un jour,
Les amants ne s'aiment qu'un temps,
Mais nous deux, c'était différent:
On aurait pu s'aimer longtemps, longtemps, longtemps.
(Georges Moustaki)

París

18/3/09

Senfin

Pendurado de ningures atardece o Casco Vello. Abandoado. Sen respostas, amarrada ao Castro esmorece a fábrica do pan coa vergonza de resistir a tanta incuria. Pero a beleza agochada abroia, esbara e penetra no 50mm apostado nas últimas raiolas do día, que a brochazos dourados e azuis poñen fin ao serán na dársena do Berbés. Coma se fosen as derradeiras e eu estivese alí para certificalo coa miña cámara.

Colgado de ninguna parte atardece el Casco Viejo. Abandonado. Sin respuestas, amarrada al Castro agoniza la fábrica del pan con la verguenza de resistir a tanta incuria. Pero la belleza escondida brota, resbala y penetra en el 50mm apostado en los últimos rayos del día, que a brochazos dorados y azules ponen fin al atardecer en la dársena del Berbés.
Como si fuesen las últimas y yo estuviese allí para certificarlo con mi cámara.

O Berbés, Vigo

17/3/09

16/3/09

Correlimos


Ogallá que todas as formacións de combate e todos os festivais aéreos fosen os destas breves limícolas sobrevoando as praias de Alcabre.

Ojalá que todas las formaciones de combate y todos los festivales aéreos fuesen los de estas breves limícolas sobrevolando este fin de invierno las playas de Alcabre.

Praia de Santa Baia, Alcabre, Vigo

12/3/09

On the road

Sempre penso: unha estrada deitada sobre o horizonte. Eternamente.
Siempre pienso: una carretera acostada sobre el horizonte. Eternamente.

8/3/09

Bilbao


Había case vinte anos que fixera a mesma travesía pola ría de Bilbao. Daquela quedei cautivado pola presencia absoluta da decandencia industrial nas marxes do Nervión, esqueletes de ferro e fumes antigos que me asulagaron os ollos de xigantes moribundos e me encheron dun silenzo de buguinas de fábricas mortas. Cando alguén me preguntaban daquela por Bilbao, eu dixíalles que me fascinaba, co que provocaba no meu interlocutor un aceno de rexeito e incomprensión: -é tan sucio, tan mazacote, tan gris...
Volvín esta semana alí e, novamente, os nosos anfitrións repetíronos aquella singladura: dende Barakaldo ata a boca da ría e volta ata Bilbao, embarcados no Euskal Herría, con rachas de vento afuracanado na proa e neve nos montes, desatáronseme as lembranzas dos estertores daquel Euskadi proletario que amosaba toda a súa gris cara na marxe esquerda. A penas quedan vestixios daquela vida construida de ferro e Altos Hornos, pero a ría de Bilbao segue activa recuperando espazos para o uso cidadán. O último proxecto: a intervención que proxecta a arquitecta iraquiana Zaha Hadid para a península de Zorrozaurre.

Hacía casi venite años que había hecho la misma travesía por la ría de Bilbao. En aquel momento, quedé cautivado por la presencia absoluta de la decadencia industrial en las márgenes del Nervión, esqueletos de hierro y humo antiguos que me inundaron los ojos de gigantes moribundos y me llenaron de un silencio de bocinas de fábricas muertas. Cuando alguien me preguntaba en aquel momento por Bilbao, yo les decía que me fascinaba, con lo que provocaba en mi interlocutor un gesto de rechazo e incomprensión: es tan sucio, tan mazacote, tan gris...
Volví esta semana allí, y de nuevo nuestros anfitriones nos repitieron aquella singladura. Desee Barakaldo hasta Portugalete y la boca de la ría y vuelta hasta Bilbao, embarcados en el Euskal Herría, con rachas de viento huracanado en la proa y nieve en las montañas, se desataron en mi los recuerdos de los estertores de aquel Euskadi proletario que mostraba toda su gris cara en la márgen izquierda. Apenas quedan vestigios de aquella vida construída de hierro y Altos Hornos, pero la ría de Bilbao sigue activa, recuperando espacios para el uso ciudadano. El último proyecto: la intervención que proyecta la arquitecta iraquí Zaha Hadid para la península de Zorrozaurre.