9/12/12

Les amours finissent un jour






Les amours finissent un jour,
Les amants ne s'aiment qu'un temps.
A quoi bon te regretter, mon bel amour d'un été ?
Voici déjà venir l'hiver;
Bientôt le ciel sera couvert
De gros nuages plus lourds
Que notre chagrin d'amour.
Les amours finissent un jour,
Les amants ne s'aiment qu'un temps.
A quoi bon penser à moi ?
Il y a d'autres que moi
Pour dire les mots que tu attends,
Pour t'offrir de nouveaux printemps
Pour oublier le passé,
Pour le faire recommencer.
Les amours finissent un jour,
Les amants ne s'aiment qu'un temps.
A quoi bon se déchirer,
Pourquoi souffrir ou pleurer?
Rien de nouveau sous le soleil,
Tout est tellement, tellement pareil.
Il vaudra mieux désormais
Oublier comme on s'aimait.
Les amours finissent un jour,
Les amants ne s'aiment qu'un temps,
Mais nous deux, c'était différent:
On aurait pu s'aimer longtemps, longtemps, longtemps.
[Georges Moustaki]

Espigón RCNáutico de Vigo

6/11/12

Nas dársenas da Beiramar
















Nas dársenas da beiramar, no arrecendo portuario de breas, guanos e salitre, o meu mundo flúe entre os chíos de carráns e gaivotas.
Nas dársenas da beiramar fabrico insólitas estrelas que nadan inquedas ao son da solaina e do bris.
Nos lienzos de aceiro dos arrastreiros recén pintados inscríbense as mareas.
Alí, entre as ondas só esbozadas, atopo un reflexo do posible e reconcíliome con esta cidade maltratada.

En las dársenas de orillamar, en el perfume portuario de breas, guanos y salitre, mi mundo fluye entre los chillidos de charranes y gaviotas.
En las dársenas de orillamar, fabrico insólitas estrellas que nadan inquietas al son de la solana y de la brisa.
En los lienzos de acero de los arrastreros recién pintados se inscriben las mareas.
Allí, entre las olas solo esbozadas, encuentro un reflejo de lo posible y me reconcilio con esta ciudad maltratada.


Beiramar, porto de Vigo

13/10/12

Vaise o verán













Fóiseme o verán, cos golpes xa sen forza do sol poñente nas chorimas de Aldana, serpenteando nas augas baixas de setembro, abandoando xa desfeitos os colares de cunchas do Atlántico nos cemiterios plateados das pozas das restingas.
Fóiseme co bris fresco que abanea, nun adeus, as pallas ventureiras dos cantís e os axóuxeres dos xuncos ribeireños: ata logo, ata logo...
E como quen non quere a cousa, váiseme co monte tinguido da flor da uz e do salouco final do cardo da ribeira que se resiste a deixar de ser estrela.
Vaise, ao cabo, glorioso de tormentas sobre as Cíes, abríndolle á cámara, de novo, a saudade dos grises, dos ocres e amarelos doutro outono que desperta.

Se me fue el verano, con los golpes, ya sin fuerza, del sol poniente en la flor del tojo de Aldana, serpenteando en las aguas bajas de septiembre, abandonando ya desechos los collares de conchas del Atlántico en los cementerios plateados de las pozas de las restingas. 
Se me fue con la brisa fresca que abanea, en un adiós, las pajas ventureras de los cantiles y  los sonajeros de los juncos ribereños: hasta luego, hasta luego...
Y como quien no quiere la cosa, se me va con el monte teñido de la flor del brezo y do gemido final del cardo de las dunas que se resiste a dejar de ser estrella.
Se va, finalmente, glorioso de tormentas sobre las Cíes, abriéndole a la cámara, de nuevo, la saudade de los grises, de los ocres y amarillos de otro otoño que despierta.

Ría de Aldán / Ría de Vigo (última foto)

9/10/12

Axexando as luces da noite









Esa luz impostora reconstrúenos, cando as sombras da noite e a nosa propia sombra, fuxida ao solpor,  ameazan con deixarnos xa para sempre perdidos e sós.

Esa luz impostora nos reconstruye, cuando las sombras de la noche y nuestra propia sombra, huída al atardecer, amenazan con dejarnos ya para siempre perdidos y solos.

Bilbao

13/9/12

Corenta e cinco

Ou non é, finalmente, cruzar as pontes, deambular as rúas, deixar pegadas, pintar de vermello os horizontes, percurar a luz, amosar as nosas sombras sen temor, relucir na tarde, estourar entre as nubes...? 
Vivir, camiñar unidos deixando que o tempo só roce suave, moi suave, a nosa pel cómplice.