22/12/09

Viaxe ao norte de Castela (1)




Fuentes Carrionas. Subindo ao parque natural e dende o seu miradoiro superior.



Santa Eufemia de Cozuelos



Santa Eufemia de Cozuelos



Vallespinoso de Aguilar


Campos de Burgos


Covarrubias


Santa Eufemia de Cozuelos


Subindo a Lois (León)


Lois


Lois






Villaespinoso de Aguilar

Estou seguro de que reverdecerá todo. Onte foron os campos e altiplanos palentinos, campos peiteados por tractores que deambulan entre o horizonte e nós. Campos vermellos que esperan anceiantes un novo cereal, nova vida: que virá. Xente amable, como se fosemos os únicos viaxeiros do mundo e eles se alegrasen de coñecerte. O norte de Palencia está salpicado de igrexas e mosteiros románicos inapelables. No medio dun bosque de carballos, nos que vimos fuxir de nós cervos sabedores de que podemos levar as armas cargadas, o mosteiro de Santa Eufemia de Cozuelos recíbenos cun paseo de álamos libres memorable. Alí, completamente sós, atopamos o noso segundo hobbit (o primeiro foi na igrexa mozárabe de santa María de Lebeña), un ser rupestre comedor de cogumelos, rechoncho, extremadamente amable, co falar único do que mestura o que vive, o que sabe, o que lle gusta, o que debe contar: sen solución de continuidade. No anceio de ver, chegamos mesmo a apalpar de noite a ermida do Barrio de Santa María, xusto despois de ver anoitecer subidos ao penedo imposible sobre o que se ergue a igrexa de Vallespinoso de Aguilar. Sempre sós, sempre con aguias ou abutres sobre as nosas testas, coidándonos. Sei que abroiará todo do novo: os carballos non perden a folla por completo nesta época do ano, como se quixeran aportar á paisaxe os tons marróns e ocres necesarios para dar vida aos prados. As faias fan o sacrificio de desprenderse de todas elas porque a súa función é alfombrar as abas dos montes con esa néboa grisácea coroada da leve pátina maxenta dos seus brotes. Eles prometen repintar, nuns poucos meses, de novas córes a vida dos vales altos. Todo reverdecerá, estou seguro.

14/12/09

28/11/09

Pel de árbore
















Psoriase: esculpida na súa pel rota, desgarrada

Psoriasis: esculpida en su piel rota, desgarrada

León

14/11/09

Les amours finissent un jour





Les amours finissent un jour,
Les amants ne s'aiment qu'un temps.
A quoi bon te regretter, mon bel amour d'un été?
Voici déjà venir l'hiver;
Bientôt le ciel sera couvert
De gros nuages plus lourds
Que notre chagrin d'amour.

Les amours finissent un jour,
Les amants ne s'aiment qu'un temps.
A quoi bon penser à moi?
Il y a d'autres que moi
Pour dire les mots que tu attends,
Pour t'offrir de nouveaux printemps
Pour oublier le passé,
Pour le faire recommencer.

Les amours finissent un jour,
Les amants ne s'aiment qu'un temps.
A quoi bon se déchirer,
Pourquoi souffrir ou pleurer?
Rien de nouveau sous le soleil,
Tout est tellement, tellement pareil.
Il vaudra mieux désormais
Oublier comme on s'aimait.

Les amours finissent un jour,
Les amants ne s'aiment qu'un temps,
Mais nous deux, c'était différent:
On aurait pu s'aimer longtemps, longtemps, longtemps.
[Georges Moustaki]


Vigo

24/10/09

O meu primeiro youtube


Pois fozando en iMovie coas fotos que fixera da fanfarria de Vannes e a música deGoran Bregovic, saíu esta primeira montaxe. 
Queda moito por practicar!

Pues hurgando en iMivie con las fotos de la fanfarria de Vannes, salió este primer montaje.
Queda mucho por practicar!

22/10/09

O patrón



Os patróns das Rías Baixas levan o horizonte no ollar.
Ou é o recordo insomne da galerna?


[cast] Los patrones de las Rías Baixas llevan el horizonte en la mirada.
O es el recuerdo insomne de la galerna?


Ría de Vigo

15/10/09

La Rioja















Enchimos os pés de terra entre as vides. Chovera moito neses días. Por un momento temín enraizar coa lama ata os nocelos. Se cadra non. Se cadra só desexei botar raiceiras e facerme estirpe, froito logo, habitar alí, tan preto do ceo e da terra primeira: auga, lama, acio, viño. Ocres, verdes, gris chuvia. E esperar pola man xenerosa que me apañe, me zugue e se emborrache tras esa solaina eterna peneirada na  tormenta.

[Cast] Llenamos los piés de tierra entre las vides. Había llovido mucho en esos días. Por un momento temí enraizar con el barro hasta los tobillos. Tal vez no. Tal vez solo deseé echar raíces y hacerme estirpe, fruto luego, habitar allí, tan cerca del cielo y de la tierra primera: agua, barro, uvas, vino- Ocres, verdes, gris lluvia. Y esperar por la mano generosa que me recolecte, me sorba y se emborrache tras esa solana eterna cribada en la tormenta.

Elciego, La Rioja, Álava

6/10/09

Émile-Jacques Ruhlmann en Oporto



A exposición sobre Emile-Jacques Ruhlmann, que se exhibíu en Oporto ata onte, permitíunos contemplar o máis belo art déco no mobiliario orixinal da Casa de Serralves, tinguido da ilusión de contemporaneidade do Conde de Vizela no Portugal conservador dos anos 30. A exposición cos mobles e obxectos deseñados por Ruhlmann, reunidos para a ocasión pola Fundaçao Serralves na súa ubicación orixinal, foi unha ocasión única de admirar a exquisita e delicada funcionalidade dun tempo pasado, cheo de creatividade e convulsións sociais.

La exposición sobre Emile-Jacques Ruhlmann, que se exhibió en Oporto hasta ayer, nos permitió contemplar el más bello art déco en el mobiliario original de la Casa de Serralves, teñido de la ilusión de contemporaneidad del Conde de Vizela en el Portugal conservador de los años 30. La exposición con los muebles y objetos diseñados por Ruhlmann, reunidos para la ocasión por la Fundaçao Serralves en su ubicación original, fue una ocasión única de admirar la exquisita y delicada funcionalidad de un tiempo pasado, lleno de creatividad y convulsiones sociales.


Oporto, Portugal

1/10/09

Museos



Museo de Arte Contemporáneo de Castilla León, León
[arquitectos: Emilio Tuñón e Luis Mansilla]



Museo de Bellas Artes de Bilbao [Escultura de Francisco Durrio]


Museo Guggenheim, Bilbao
[arquitecto: Frank Gehry]

12/9/09

Susi, Iván, Óscar e Brais, ollando ao mar



Se cadra mañán, de continuaren enchendo o mar de diques, especulación e recheos para urbanizacións e  portos de deportivos, Susi, Iván, Óscar, Brais, Nuri, Anu, Vitu. Lu, Mery, Oskr, teredes que gravar os vosos nomes xa non nun faro agochado ao final do voso mundo, senon facelo con xenreira contida nas paredes da vergonza.

Tal vez mañana, si continúan llenando el mar de diques, especulación y rellenos para urbanizaciones y  puertos deportivos, Susi, Iván, Óscar e Brais, Nuri, Anu, Vitu. Lu, Mery, Oskr, tendréis que grabar vuestros nombres ya no en un faro escondido al final de vuestro mundo, sino hacerlo con rabia contenida en las paredes de la verguenza.

Vigo

8/9/09

Pepito grillo





Cando se me cansa o ánimo no mundo grande, dirixo a ollada cara o perfecto, silandeiro e transcendente mundo pequeno que nos rodea. E sobre unha flor que derrama as súas córes, pode estar esperando a que te achegues co teu ollo de vidro, un pequeno grilo do mato para que o escoites expresar a conciencia do minúsculo.

Cuando se me cansa el ánimo no mundo grande, dirijo la mirada hacia el perfecto, silencioso y transcendente mundo pequeño que nos rodea. Y sobre una flor que derrama sus colores, puede estar esperando a que te acerques con tu ojo de vidrio, un pequeño grillo del matorral para que lo escuches expresar la conciencia de lo minúsculo.

infa de Grilo do mato -saltón longicornio- (Tettigoniidae, sp) ?

Vincios, Gondomar, Pontevedra

2/9/09

27/8/09

Saint-Malo


Saint-Malo, construído sobre el mar y circundado de murallas, parece, cuando se llega, una corona de flores puesta sobre las olas y cuyos matacanes son los florones. (...)
Por encima de esta línea uniforme de murallas, que aquí y allá curvan unas torres y por lo demás perfora la ojiva aguda de las puertas, se ven los tejados de las casas apretujados uno contra otro, con sus tejas y sus pizarras, sus pequeños tragaluces abiertos, sus veletas recortadas que giran y sus chimeneas de alfarería roja cuyo humo azulado se pierde en el aire. (...)
[Sus murallas] Intactas todavía y casi como nuevas, sin duda valdrían más si desgranasen al mar las piedras de sus almenas, y si por su cabeza se estremecieran al viento los oscuros follajes en medio de las ruinas. Los monumentos, en efecto, como los hombres y como las pasiones, ¿no crecen por medio del recuerdo? ¿no se completan por medio de la muerte?

Gustave Flaubert. Viaje por Bretaña (por los campos y por las playas), 1885

Saint-Malo, Bretaña, Francia

22/8/09

Campos de millo


É só un anaco da miña infancia, pero permanece vívido na memoria. Campos de millo en Coia, aos que nos achegabamos os nenos subidos a un carro tirado por bois e asubíos, príncipes dos carreiros, reis das corredoiras. As extensións plantadas en Bretaña, limitadas por vellos e coidados sebes de grandes freixos e carballos, activáronme a señardade e a conciencia de que aqueles tempos nunca voltarán, nin para min, nin para Galicia.
Altiva, a torre de alta tensión semella recoller a enerxía das mazarocas abroiando.

Es sólo un pedazo de mi infancia, pero permanece vívido en la memoria. Campos de maíz en Coia, a los que nos acercábamos los niños subidos a un carro tirado por bueyes y chirríos, príncipes de los caminos, reyes de las sendas. Las extensiones plantadas en Bretaña, limitadas por viejos y cuidados setos de grandes fresnos y robles, me activaron la nostalgia y la conciencia de que aquellos tiempos nunca volverán, ni para mi, ni para Galicia.
Altiva, la torre de alta tensión parece recoger la energía de las mazorcas brotando.

Kerguan, Bretaña, Francia

16/8/09

A vida cotiá das anduriñas


Aunque resulte curioso, hizo que cuando la vi me viniese a la mente "La ventana indiscreta" de Hitchcock. El formato estirado hace que la fotografía aparente ser un edificio de apartamentos, y cada cable un piso distinto, en el que sus inquilinos hacen vida normal, sin ser conscientes de que están siendo observados. Casi puedo ver reflejados los estereotipos: en el primer piso el portero, luego las dos marujas cuchicheando y espiando al portero a través de la ventana del patio interior, arriba el cachas/ligón en medio de su tabla de ejercicios diaria, y en el ático, el anciano amargado, que nos da la espalda. En mi opinión, es esta cierta "humanidad encubierta", mezclada con algo de humor, lo que le concede un toque especial.
[comentario escrito por
Dco no foro de Pentaxeros]

Anduriña do cu branco (cast. Avión común) Delichon urbica
Perros Guirec, Bretaña, Francia

13/8/09

Porto de Brest

(Unhas horas antes da evacuación).
As cidades conservan intacto o recordo do terror.

Brest, Bretaña, Francia

12/8/09

Bretaña (1)



Dormen de madeira, salitre e marés atlánticas, coidadosamente abandoados no porto de Cameret-sur-Mer, á espreita de que suba o mar e brinquen nas ondas domadas da dársena en lembranza dos vellos tempos da pesca da langosta. Percorro cos ollos e cos dedos cada cicatriz dos bravos mariñeiros bretóns.
Forman parte da paisaxe e da historia e o saben.

Duermen de madera, salitre y mareas atlánticas, cuidadosamente abandonados en el puerto de Cameret-sur-Mer, al acecho de que suba el mar y brinquen en las olas domadas de la dársena en memoria de los viejos tiempos de la pesca de la langosta. Recorro con los ojos y los dedos cada cicatriz de los barvos marineros bretones.
Forman parte del paisaje y lo saben.

Cameret-sur-Mer, Bretaña, Francia