28/2/09

Nubia

Atracou en Filé como quen cumpre un ritual antigo, con ese moverse naturalmente ceremonioso que teñen os señores do Nilo. Pel escura e ollada azul da Nubia perdida. Deslizou os dedos pintados de menceres e lúas, para acariñar un feixe de colares de madeira e ofrecelos en silenzo (esa expresión de África á vez ensimismada e fonda), témedamente, aos seus pasaxeiros.
Ao ollar a foto, xa chegados a Vigo, despertei do longo soño exótico da viaxe, para decatarme de que non era eu descubrindo Champollion a fantasía de Filé abroiando das augas do gran río domado en Assuán: era xa só o enésimo turista que colocaba os billetes do poderoso euro nas eternas e silandeiras mans dos amables capitáns dos cruceiros, das falúcas e de todas as naves que durante séculos surcan sen fin os camiños do dono da terra fértil de Exipto.

Atracó en Filé como quien cumple un ritual antiguo, con ese moverse naturalmente ceremonioso que tienen los señores del Nilo. Piel oscura y mirada azul de la Nubia perdida. Deslizó los dedos hechos de amaneceres y lunas, para acariciar un hatillo de collares de madera y ofrecerlos en silencio (esa expresión de África a la vez ensimismada y profunda), tímidamente, a sus pasajeros.
Al mirar la foto, ya en Vigo, desperté del largo sueño exótico del viaje, para darme cuenta de que no era yo descrubriendo Champollion la fantasía de Filé brotando de las aguas del gran río domado en Assuán: era sólo ya el enésimo turista que colocaba billetes del poderoso euro en las eternas y silenciosas manos de los amables capitanes de los cruceros, de las falucas y de todas las neves que durante siglos surcan sin fin los caminos del dueño de la tierra fértil de Egipto.

Illa de Filae, Exipto

26/2/09

Dársena

Fíxena agora hai xusto dous anos, case recén estreada a Pentax K10D, co 18-55 do kit, que finalmente se amosou como unha boa lente.
Se encadramos así a dársena da Laxe podemos soñar de novo unha cidade envorcada ao mar, que xa non.

La hice ahora hace justo dos años, casi recién estrenada la Pentax K10D con el 18-55 del kit, que finalmente se mostró como una buena lente.
Si encuadramos así la dársena de A Laxe podemos soñar de nuevo una ciudad volcada al mar, que ya no.

Dársena da Laxe, Vigo

25/2/09

Primavera



O seu zumbido aleteou a primavera nos meus ollos. Xa vén. E espalla o manto de flores da vida lembrándonos outra volta a importancia de ollar o mundo e libar con paixón as súas marabillas. Esta primavera permíteme probar un objectivo máxico co que quero abrir unha porta ás formas e colores das cousas e seres pequenos que nos rodean: o SMC Pentax A* 200/4 macro é unha xoia que aprendo estes días a cabalgar, disfrutando co intento continuo de enfocar a man con tan escasa profundidade de campo.

Su zumbido aleteó la primavera en mis ojos. Ya viene. Y esparce el manto de flores de la vida reconrdándonos nuevamente a importancia de mirar el mundo y libar con pasión sus maravillas. Esta primavera me permite probar un objetivo mágico con el que quiero abrir una puerta a las formas y colores de las cosas y seres pequeños que nos rodean: el SMC Pentax A* 200/4 mecro es una joya que aprendo estos días a cabalgar, disfrutando con el intento contínuo de enfocar a mano con tan escasa profundidad de campo.

Martín, O Rosal, Pontevedra

23/2/09

Gaivota

A miña cidade é un muro informe de formigón que gabea monte arriba, mar adentro, en vinganza por tanta belleza natural regalada. A miña cidade tenlle declarada a guerra permanentemente ao mar. Aquí, mesmo a gaivota que cingue poderosa o vento de San Simón a Cíes, é só un vil parásito que carroñea os detritus cotiáns duns miles de cabreados señores do asfalto.

Mi ciudad es un muro informe de hormigón que trepa monte arriba, ma adentro, en venganza por tanta belleza natural regalada. Mi ciudad le tiene declarada la guerra permanente al mar. Aquí, incluso la gaviota que ciñe poderosa el viento de San Simón a Cíes, es sólo un vil parásito que carroñea los detritus cotidianos de unos miles de cabreados señores del asfalto.

Espigón do Náutico, Vigo

19/2/09

Transatlántico



Os nomes amoréanseme na memoria: Begoña, Montserrat, Santa María... Os nomes, o estremecemento da súa buguina ocupando todo o meu espazo infantil de un golpe. Só moito máis tarde souben que os xemeos Begoña e o Montserrat fóran unidades militares da armada USA, vendidas só uns poucos días antes de eu nacer á Compañía Transatlántica Española. Bilbao-Santander-A Coruña-Vigo-Cádiz-Las Palmas de Gran Canaria-Santa Cruz de Tenerife-La Guaira-Cartagena-Kingston-Curaçao-La Guaira-Trinidad-Santa Cruz de Tenerife-Vigo-Santander-Southampton, ¡aquelas si que eran singladuras!.
O que agora chaman cruceiros, transatlánticos da emigración, foron parte do inicio do meu mundo real e do mundo dos meus mellores soños, como tamén o foron os tranvías. Será por iso que cando escoito outra vez a sirena dun manobrando o seu adeus a Vigo, e vexo o fume da súa chiminea, pónseme un sorriso de pantalón curto e corro a encherme de vida e de lembranzas doces.

Los nombres se me amontonan en la memoria: Begoña, Montserrat, Santa María. Los nombres, el estremecimiento de su sirena ocupando todo mi espacio infantil de un golpe. Sólo mucho más tarde supe que los gemelos Montserrat y Begoña habían sido unidades militares de la armada USA vendidas sólo unos días antes de yo nacer a la Compañía Trasatlántica Española. Bilbao-Santander-A Coruña-Vigo-Cádiz-Las Palmas de Gran Canaria-Santa Cruz de Tenerife-La Guaira-Cartagena-Kingston-Curaçao-La Guaira-Trinidad-Santa Cruz de Tenerife-Vigo-Santander-Southampton, ¡aquellas si que eran singladuras!.
Lo que ahora llaman cruceros, trasatlánticos de la emigración, fueron parte del inicio de mi mundo real y del mundo de mis mejores sueños, como también lo fueron los tranvías. Será por eso que cuando escucho otra vez la sirena de un trasatlántico maniobrando su adios a Vigo, y veo el humo de su chimenea, se me pone una sonrrisa de pantalón corto y corro a llenarme de vida y de recuerdos dulces.

Peirao de Transatlánticos, Vigo

18/2/09

Tríptico 1


Viaxar, dentro dunha botella deica o Cabo do mundo: coa auga no pescozo.

Viajar, dentro de una botella hasta el Cabo do mundo: con el agua al cuello.

Dársena do Berbés, Vigo

15/2/09

Grace

Hai algo mellor que pasearse polas beiras do Sena en París e atoparse a Grace Kelly?
Ela sae ben ata nas fotos das fotos.

Hay algo mejor que pasearse por las orillas del Sena en París y encontrarse a Grace Kelly?
Ella sale bien hasta en las fotos de las fotos.

París

13/2/09

Cariátide

Esta non está en Sakkara, senon en Luis Taboada: unha cariátide local.

Rúa Luis Taboada, Vigo

12/2/09

Moscas

Vosotras, las familiares,
inevitables golosas,
vosotras, moscas vulgares,
me evocáis todas las cosas.

¡Oh, viejas moscas voraces
como abejas en abril,
viejas moscas pertinaces
sobre mi calva infantil!

¡Moscas del primer hastío
en el salón familiar,
las claras tardes de estío
en que yo empecé a soñar!

Y en la aborrecida escuela,
raudas moscas divertidas,
perseguidas
por amor de lo que vuela,

-que todo es volar-, sonoras
rebotando en los cristales
en los días otoñales…
Moscas de todas las horas,

de infancia y adolescencia,
de mi juventud dorada;
de esta segunda inocencia,
que da en no creer en nada,

de siempre… Moscas vulgares,
que de puro familiares
no tendréis digno cantor:
yo sé que os habéis posado

sobre el juguete encantado,
sobre el librote cerrado,
sobre la carta de amor,
sobre los párpados yertos
de los muertos.

Inevitables golosas,
que ni labráis como abejas,
ni brilláis cual mariposas;
pequeñitas, revoltosas,
vosotras, amigas viejas,
me evocáis todas las cosas.

[Antonio Machado]

Museo de Serralves, Porto, Portugal

10/2/09

A lúa sobre Vigo

Así alumaba a nosa vida hoxe. Colándose entre as sombras lenes desta madrugada. Xusto antes de apagar a luz, abrir o libro da noite e quedar durmido sobre o Mar da Tranquilidade, deitado á súa beira de sabas brancas e almofadas.

Así alumbraba nuestra vida hoy. Colándose entre las sombras suaves de esta madrugada. Justo antes de apagar la luz, abrir el libro de la noche y quedar dormido sobre el Mar de la Tranquilidad, acostado a su lado de sábanas blancas y almohadas.
Rúa Marqués de Valladares, Vigo

7/2/09

Campá

Non é a campá deste barco. Pero tanto ten. Tampouco Anthony Queen é o autor deste blog.

No es la campana de este barco. Pero qué más da. Tampoco Anthony Queen es el autor de este blog.

Dársena do Berbés, Vigo

4/2/09

Inmobiliarias

Tiveron o seu tempo de especulación e pelotazo. Agora seica andan polo chan. A foto está tirada na rúa Rosalía de Castro, esa urbanización do centro de Vigo que se iniciou nos tribunais e aínda segue neles.

Tuvieron su tiempo de especulación y pelotazo. Ahora, al parecer, andan por los suelos. La foto está sacada en la calle Rosalía de Castro, esa urbanización del centro de Vigo que se inició en los tribunales y aún sigue en ellos.

Rúa Rosalía de Castro, Vigo

2/2/09

Onda

Agora que azouta o inverno, amáinanme as ondas que interminables morren nos solpores de verán nos cons de Donón, cargando in extremis os breves dourados saloucos do sol que foxe ás súas costas.

Ahora que azota el invierno, me calman las olas que interminables mueren en los atardeceres de verano en los acantilados de Donón, cargando in extremis los breves dorados gemidos del sol que huye a sus espaldas.

Donón, Cangas

1/2/09

Nunca choveu que non escampara

Así eran os invernos da miña infancia. Ou así os lembro eu: chovía arreo e as augas facían meandros Gran Vía abaixo, torrentes, rápidos sobre os que navegar cun pao ou unhas follas de aligustre, dende a tenda de Federico ata as rodas do taxi de Félix, sempre abeirado á espera de clientes cheos de nenos. Daquela, ás borrascas fortes chamabámoslles galernas. Daquela, coma nestes días, nos que se lles chama tormenta perfecta coma se dunha película se tratase, pasaba de ventear e poallar, a saraibar, e así seguido. Ata facernos dubidar de que existise algo distinto ao inverno, de que algunha vez rematase o zoar do vento e secase a lama das botas Gorila, de que saíse de novo o sol e o ceo azulase o noso despertar de camiño ao colexio, ledos de saber que aquela noite terrible era só un soño.
Sí, así, coa calma tensa esperanzada que onte ao mediodía amosaba a ría, tregua ata que a noite abrise de novo as portas á galerna. E así retiven esta imaxe entre os dedos da miña Pentax. Para lembrar como, xa hai demasiado tempo, as noites de galerna que axitaban os medos primeiros, sempre deixaban paso, tarde ou cedo, ao aire limpo dun mar azul e un ceo craro no que acougar e ver o paso do tempo pola pel miña e pola levemente ondulada do mar.

Así eran los inviernos de mi infancia. O así los recuerdo yo: llovía seguido y las aguas hacían meandros Gran Vía abajo, torrentes, rápidos sobre los que navegar con un palo o unas hojas de aligustre, desde la tienda de Federico hasta las ruedas del taxi de Félix, siempre aparcado a la espera de clientes llenos de niños. En aquel tiempo a las borrascas fuertes les llamábamos galernas. Antes, como en estos días, en los que se les llama tormenta perfecta, como si de una película se tratase, pasaba de ventear y lloviznar, a granizar, y así seguido. Hasta hacernos dudar de que existise algo distinto al invierno, de que alguna vez terminase de ulular el viento y secase el barro de nuestras botas Gorila, de que saliese de nuevo el sol y el cielo azulase nuestro despertar de vuelata al colegio, alegres de saber que aqulla noche había sido sólo un sueño,
Sí, así, coa na calma tensa esperanzada que ayer al mediodía mostraba la ría, tregua hasta que la noche abriese de nuevo las puertas a la galerna. Y así retuve esta imagen entre los dedos de mi Pentax. Para acordarme como, ya hace demasiado tiempo, las noches de galerna que agitaban los miedos primeros, siempre dejaban paso, tarde o temprano, al aire limpio de un mar azul y un cielo claro en el que descansar y ver el paso del tiempo por mi piel y por la levemente ondulada del mar.

Espigón do Náutico

Formigas


A formiga no carreiro
Vinha em sentido contrário
Caiu ao Tejo
Ao pé dum septuagenário
Larpou trepou às tábuas
Que flutuavam nas àguas
E de cima duma delas
Virou-se prò formigueiro
Mudem de rumo
Já lá vem outro carreiro

A formiga no carreiro
Vinha em sentido diferente
Caiu à rua
No meio de toda a gente
Buliu buliu abriu as gâmbias
Para trepar às varandas
E de cima duma delas
Virou-se prò formigueiro
Mudem de rumo
Já lá vem outro carreiro

A formiga no carreiro
Andava a roda da vida
Caiu em cima
Duma espinhela caída
Furou furou à brava
Numa cova que ali estava
E de cima duma delas
Virou-se prò formigueiro
Mudem de rumo
Já lá vem outro carreiro

[José Afonso]

A Coutada, Arcade