31/5/09

Tempo das bolboretas

Cal será o tempo das bolboretas?

daralles tempo a pensar en nós? pensarán que nos atemorizan os seus ocelos?
aquelaranse de mañán cedo para impresionarnos?
Onte, contemplando polo visor tanta beleza de ocres, vermellos e laranxas, solicitei ao horizonte perdón por todas e cada unha das veces nas que enchín os meus dedos de neno das córes do pó máxico da súas ás.

Cuál será el tiempo de las mariposas?

les dará tiempo a pensar en nosostros? pensarán que nos atemorizan sus ocelos?
se acicalarán por la mañana temprano para impresionarnos?
Ayer, contemplando por el visor tanta belleza de ocre, rojos y naranjas, solicité al horizonte perdón por todas y cada una de las veces en las que llené mis dedos de niño de los colores del polvo mágico de sus alas.


Vanessa atalanta

Nome común: Vulcana ou "mariposa de la reina"
Familia: Ninfálidos

Costa de Cangas a Liméns (ría de Vigo)

27/5/09

Lume

Se non fora por esa man que chanta ás veces o lume último tra-las illas, se non fora polo mar amniótico que azulea en metal as miñas lembranzas primeiras, sería imposible estar en paz con esta dura cidade que quedaba ás miñas costas ese día.

Si no fuese por esa mano que planta a veces el fuego último tras las islas, si no fuese por el mar amniótico que azulea en metal mis recuerdos primeros, sería imposible estar en paz con esta dura ciudad que quedaba a mis espaldas ese día.

A ría dende o peirao de trasatlánticos, Vigo

17/5/09

Pegadas II

De tanto traballar a terra o tractor ama as espigas e as grava sobre o asfalto, seitura derradeira.
Os campos de cereal de Castela son a miña memoria atávica dese tempo no que deixamos de correr entolecidamente para pararnos a ver medrar, paseniño, o millo miúdo, o trigo, o centeo, a cebada... a vida e un horizonte formado pola pel ondulada da semente altiva e nutricia.

De tanto trabajar la tierra el tractor ama las espigas y las graba sobre el asfalto, siega última.
Los campos de cereal de Castilla son mi memoria atávica de ese tiempo en el quedejamos de correr alocadamente para pararnos a ver crecer, despacio, el mijo, el trigo, el centeno, la cebada... la vida y un horizonte formado por la piel ondulada de la simiente altiva y nutricia.


Tiñosillos, Ávila

10/5/09

Pegadas (huellas)

Pegadas, camiños andados que o mar se leva:
ese bulir que non abonda para fuxir da maré, do pesadelo que repetido deixa aos pés da resaca todo destino.

Huellas, caminos andados que el mar se lleva:
ese apurar que no llega para huir de la marea, de la pesadilla que repetida deja a los piés de la resaca todo destino.


Praia de Francón, Cangas, Pontevedra