25/11/15

Carlos Oroza

 

Só foron pasos e palabras, paseos cruzados. El as súas derrotas, eu a miña singladura cotiá, esa senda trazada polo camiñar da cadela ao meu carón.
Gustaba de Lola, non por ser can, que tamén ("son mejores que los humanos"), senon porque tiña ese rabo orgulloso erguido ao bris das beirarúas, bandeira inamputada, ceibe, sen correa, infrinxindo as estúpidas normas municipais.
Xa ninguén nos felicitará, como repetía Carlos, por amar á nosa vella palleira de pelo mouro e darchor en retaguarda.
Foron palabras cruzadas, breves preguntas repetidas, con resposta coñecida polos dous, navalladas ás rúas ás veces, expresión ténue de fartazgo acalmado por ese deambular medido para reafirmarse en ser falante (andante).
Unha escritura xorda formada por pasos, cafés curtos, parolas de amigos breves.

Boto de menos que me fale de Lola,
boto de menos unha soa silueta que me reconcilie con esta cidade.

13/9/15

Corenta e oito


Son nas augas someras de Lagoelas onde ao cabo repousan as galernas atlánticas 
onde dormen os grandes escualos, os leviatáns e os golfiños, o mar dos sargazos
e os nautilus
as lapas témedas e os prolíficos arneiróns, a quisquilla lambendo os nosos pés
as algas vermellas, os queimacasas e as mariolas nacendo
os liques, as anémonas que rouban o arco da vella
os cuarzos mil veces esculpidos pola marea ata convertírense en mínimo diamante
as cunchas rachadas bellos brillantes nácares
regalos doutro fin da tarde nas areas xuntos revisitadas

Son nos campos de trigo nos que o vento resume no ondular do pan as sementes que fomos
océano de lombos dooridos uns días
e calmo tálamo infindo outros
verdes hoxe e mañán ouros
décadas de gromos e espigas
segas e colleitas
e volta semente e ondas e galernas
e calmas e bris ou vento

xogos de vida

corenta e oito: dous

28/8/15

Agosto, 28

Quand les mois auront passé
Quand seront apaisés
Leurs beaux rêves flambants
Quand leur ciel se couvrira de gros nuages lourds
Ils s'apercevront émus
Qu' c'est au hasard des rues
Sur un d'ces fameux bancs
Qu'ils ont vécu le meilleur morceau de leur amour

[George Brassens. Les amoreux des bancs publics 

nos bancos públicos nos que enraízan e xermolan nun alento os seus corpos mozos,
na aperta sen matices dos adolescentes, nos brazos e beizos que prometen sen pudor posible iniciarse todo para sempre, en cada paixón que en cada lugar do mundo repite o rito ancestral de amarse,
prolongamos ti e máis eu aquel intre  que neste agosto eles testemuñan 
et nous savons encore, Brassens, qui ne fût pas encore cette instant le meilleur morceau, de notre amour


en los bancos públicos en los que enraízan y germinan en un aliento sus cuerpos jóvenes,
en el abrazo sin matices de los adolescentes, en los brazos y labios que prometen sin pudor posible iniciarse todo para siempre, en cada pasión que en cada lugar del mundo repite el rito ancestral de amarse,
prolongamos tú y yo aquel instante que en este agosto ellos testimonian
et nous savons encore, Brassens, qui ne fût pas cette instant le meilleur morceau, encore, de notre amour

Este fotografía,da autoría de Rafael Ojea, está bajo una licencia de Creative Commons Reconocimiento-CompartirIgual 4.0 Internacional.