10/7/13

Daniel






Daniel dobrou mil veces o cabo de Fornos entre cons e areas resumidas. Singladuras incógnitas. Tamén a desta bitácora na que se embarcou sen preguntas. Leva o nordés nas costas salpicadas da salitre que (o) persigue.
Se miro ao horizonte cotián, el sempre está entre as néboas, coa ollada posta onde só el saberá. A cámara (des) enfocándoo é só unha testemuña cómplice do seu estar no mundo.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

O SORRISO

"Creio que foi o sorriso,

sorriso foi quem abriu a porta.

Era um sorriso com muita luz

lá dentro, apetecia

entrar nele, tirar a roupa, ficar

nu dentro daquele sorriso.

Correr, navegar, morrer naquele sorriso."

Eugenio de Andrade

Geni dijo...

Menudo homenaje Daniel!
Qué bonitas las fotos y el texto Rafa!
La tercera también me gustaba,
Y la poesía me encanta. otro homenaje anónimo.
Saludos

xaime toxo dijo...

Que forza que tiñas
daquela maneira
sen nada que dar.
E facer de todo,
ademais de cantar,
e bulir...
de aquí para alá,
ademais de liscar.
Andar a correr,
coller e pillar,
saltar e berrar
por riba do mar.
Así, sen máis,
Daniel e mais eu
viaxar a soñar.