Cincoenta e seis

Os deuses aprenderon a cantar ás aves só para que ti poideses habitar, ao escoitar a súa feliz banda sonora, xardíns eternos de buxos e palmeiras, de prados sen fin de margaridas, flores de maceiras e espiños brancos, carballos novos, soutos antigos, fontes e regatos de augas puras onde naden en flor os nenúfares, corredores de vides para o teu camiñar pausado...  o teu espazo feliz atravesado fugazmente polo trino do merlo co loureiro no bico atarefado (“ando co niño, vou con présa, ola, ola... logo veño”), o ulular das rolas agochadas nos seus amoríos naquela ponla (“quérote... quéresme?, quérote... quéresme?, quérote... quéresme?”), a cadencia fonda constante do moucho pequeno, todo ollos de neno observando marabillado o universo que anoitece, o vivo parolar dun paporrubio confiado dando choutos pequenos aos teus pés bailando ao compás dos teus desexos e, ao teu lado, a bandada de pardais namorados aquelándose antes do concerto que preparan para ti cada día. 

Os deuses aprenderon a cantar ás aves só para que constrúas, ao escoitar os seus cantos libres, o territorio máis bello no que habitar en paz co mundo.