Aí estás, de costas; non foxes: aprópiaste do espazo, da xente que tardea, da inorme árbore que sombrea agosto nese París de terrazas e bufardas que nos respira. Estás aí, perfilando coa túa ollada miope e tenra os soños felices de David Hockney agochado no eterno Bois de Boulogne no que fumos, outra vez máis, nós, cedros de Líbano abalando as súas copas torcidas ao vento, acariñando os seus cumios. E os troncos estibados, pintados sobre a herba do lienzo, colocados sobre o céspede de orballo do Bois, era todo Hockney.
Aí, situada no tercio da foto onde será imposible perderte, mentres pulso o obturador para perdurarte para sempre. É París que reiteradamente constrúo e imaxino para ofrecerche/me calmo cando a imaxe xurda, de improviso, en calquera ausencia. Para poder percorrer contigo, dende que mais dá lugar de calquera espazo noso (doutros, pero noso ao fin), os Grands Boulevards de vida tracexados nestes trinta e catro anos dos teus cincoenta e oito, nos que a cidade nos atravesou como unha promesa sempre expresada, sempre incumprida, sempre cumprida, e acolleu o noso lugar posible no mundo. Onde queremos habitar: París dos teus 58. O/s teu/s París que prometo coas mans extendidas cara o norte.
