26/8/12

Neil Armstrong



Tiña doce anos e a penas puiden conter o sono en branco e negro daquela madrugada; na dormevela creín que só meu pai e mais eu eramos testemuñas do que estaba a ocorrer alí, no marco daquel Silvania extraordinario, no branco horizonte redondo do espazo soñado sobre as nosas cabezas.
Cada vez que ela asoma de novo  e gardo os seus ollos coa miña cámara, lembro aquel día no que Neil Armstrong, meu pai e mais eu, deixamos a nosa pegada na lúa e no vello salón da nosa casa destruída.
Só para agradecerche aquela madrugada, na dormevela adolescente, meu pai, eu, e o soño da lúa compartido.

Tenía doce años y apenas pude contener el sueño en blanco y negro de aquella madrugada; en la duermevela creí que sólo mi padre y yo eramos testigos de lo que estaba ocurriendo allí, en el marco de aquel Silvania estraordinario, en el blanco horizonte redondo del espacio soñado sobre nuestras cabezas. 
Cada vez que ella asoma de nuevo y guardo sus ojos con mi cámara, recuerdo aquel día en el que Neil Armstrong, mi padre y yo, dejamos nuestra huella en la luna y en el viejo salón de mi casa destruída.  
Sólo para agradecerte aquella madrigada, en la duermevela adolescente, mi padre, yo, y el sueño de la luna compartido.

O espazo dende o meu balcón
Lagoelas, Cangas

No hay comentarios.: