30/1/09

Máscara

Detrais da máscara, detrais do visor, detrais do espello, reflexado neses ollos de madeira que gardan un dos miles de secretos de Sakkara. Por que nos interroga dende sempre? Cantas vidas fitaría con saudade dende o seu desterro eterno de cristal! Que rostro suplantou para pasar a lagoa definitiva?
É como se tivese a misión de transmitir serenidade (acouga, óllame...) aos visitantes do Museo, aqueixados do síndrome do turista..

Detrás de la máscara, detrás del visor, detrás del espejo, reflejado en esos ojos de madera que guardan uno de los miles de secretos de Sakkara. Por qué nos interroga desde siempre? Cuántas vidas observaría con nostalgia desde su destierro eterno de cristal! Qué rostro suplantó para pasar la laguna definitiva?
Es como si tuviese la misión de transmitir serenidad (sosíegate, mírame...) a los visitantes del Museo, aqueijados del síndrome del turista.

Museo de Sakkara, Exipto

29/1/09

África



Vou e veño nas rúas de Vigo cruzándome con África. Lembrándome cada vez do continente asasinado.
Seica, para algunhas culturas, tirarlle unha foto a unha persoa é roubarlle un anaco da alma. Ou, se cadra, realmente isto é só un conto para turistas de axencia con gañas de exotismo. Por se tal, só fotografiei as costas, nese momento en que semella que a quietude do corpo é un signo de que África segue aí, baixo a urdimbre das teas coas que se constrúen os disfraces de occidente.

Voy y vengo en las calles de Vigo cruzándome con África. Acordándome cada vez del continente asesinado.
Al parecer, para algunas culturas, sacarle una foto a una persona es robarle un trozo del alma. O, tal vez, realmente esto es sólo un cuento para turista de agencia con ganas de exotismo.
Por si acaso, sólo fotografié las espaldas, en ese momento en que parece que la quietud del cuerpo es un signo de que África sigue ahí, bajo la urdimbre de las telas con las que se construyen los disfraces de occidente.

Rúa Elduayen/Espigón do Náutico, Vigo

28/1/09

Porto



A miña ollada esbara costas abaixo por cada un dos muros de Porto ata deitarse no Douro nunha mestura de saudade e envexa. Canto amo esa cidade!



Mi mirada resbala cuestas abajo por cada uno de los muros de Oporto hasta acostarse en el Duero en una mezcla de saudade y envidia. Cuánto amo esa ciudad!

Porto, Portugal

27/1/09

Zapatos


Son os zapatos do homeless portugués elegante, aireándose no espigón do Náutico mentres pon ao clareo a súa roupa interior e aproveita para purificar os pulmóns (é moito bom face-lo, di).
Mágoa que el non saiba como arrebolalos contra o mundo!

Son los zapatos del homeless portugués aireándose en el espigón del Náutico de Vigo mientras pone al clareo su ropa interior (siempre va muy limpio y bien vestido) y aprovecha para purificar los pulmones (é moito bom face-lo dice).
Lástima que el no sepa como arrojarlos contra el mundo!

Espigón do Náutico, Vigo

24/1/09

Olivier Buchard

Os corvos que peneiraban a lápida de fino formigón, colocaron follas de outono sobre o teu nome anónimo. Poallaba mentres percorriamos da man a morte doce nese París construído só para os nosos pasos.

Los cuervos que se cernían sobre la lápida de fino hormigón, colocaron hojas de otoño sobre tu nombre anónimo. Una fina lluvia caía mientras recorríamos cogidos de la mano la muerte dulce en ese París construído sólo para nuestros pasos.


Les Feuilles mortes

Oh! je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis.
En ce temps-là la vie était plus belle,
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle.
Tu vois, je n'ai pas oublié...
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois, je n'ai pas oublié
La chanson que tu me chantais.

C'est une chanson qui nous ressemble.
Toi, tu m'aimais et je t'aimais
Et nous vivions tous deux ensemble,
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.


[Jacques Prévert]


Cemiterio do Père Lachaise, París

Franxa de Gaza

Gaza, silenzo dun valado interminable onde pousamos a mala conciencia de Occidente, inxenuos, sen rumo posible. Vencidos.

Gaza, silencio de una valla interminable en la que posamos la mala conciencia de Occidente, ingénuos, sin rumbo posible. Vencidos.

Espigón do Náutico, Vigo